...وقتی به دنیا می آییم تنهاییم. عضوی یا جزو هیچ گروهی نیستیم. خودمان هستیم و خودمان. به اندازه یک نوزاد تنهاییم. نمیشناسیم و نه میخواهیم بشناسیم و نه میتوانیم چیزی را بشناسیم. احساسی داریم ولی جهت این احساس برایمان روشن نیست. گوشت زنده ای هستیم در دست و بال دیگران. مادر نزدیکترین کسمان است ولی ما چه میدانیم مادر چیست یا کیست. چه رسد به پدر و دیگران. تا چه رسد به رییس جمهور و رهبر و مدیر مدرسه ...

وقتی به دنیا میآیم هیچ چیز نیستیم جز اینکه خودمان باشیم و این ارزش اصلی وجود ماست. هستیمان در خودمان خلاصه میشود و این اهمیت دارد. هر چه هستیم خودمانیم. زندگی مان در همین دو کلمه خلاصه میشود من هستم خودم هستم. نمیدانیم نیستی چیست. فقط تصور مبهمی داریم از اینکه هستی چیست....بعد گشنه میشویم و تشنه میشویم او به ما چیزی میدهد و دیگر گشنه و تشنه نیستیم...جاییمان درد میگیرد و او دردمان را تسکین میدهد...جایمان را کثیف میکنیم و او تمیزمان میکند...خوابمان میاید و او میخواباندمان...او میشود دیگری. او مادرمان است یا هر کسی غیر از خودمان. او دیگری است. دیگری بزرگ...میبینیم بزرگ است...خودمان را که نمیبینیم جز قسمتی از دست یا پا..اما او را با همه بزرگیش و کاملی اش میبینیم...او دیگری بزرگ است...اوست که سیرمان میکند آراممان میکند تمیزمان میکند بی دردمان میکند...بعدها او  میشود پناه ما رییس ما سرپناه ما منجی ما خدای ما در تمام بقیه عمر من دیگر من نیستم موجودی سرگردانم به دنبال او...